Het uitgangspunt was om gedetineerden van de gevangenis Gent en leerlingen van Secundair Kunstinstituut al tekenend met elkaar in contact te brengen. Via 25 lege schetsboeken. Gedurende 3 jaar bezochten kleine groepjes leerlingen - 2, 3, of 4 - samen maandelijks met 2 leerkrachten van het SKI de gevangenis. Ze nodigden de gedetineerden uit om samen met hen, in de boeken te tekenen. Per workshop namen ongeveer zestien mensen deel. De vraag aan de tekenaars was om op elkaars tekeningen te reageren, iets waar de gedetineerden in eerste instantie wat huiverachtig tegenover stonden.

In 2017, ben ik zelf in het project gestapt. In eerste instantie om mijn collega’s te ondersteunen. Later is het idee ontstaan om een documentairefilm te maken over het project. 

De toelating om te filmen liet zeer lang op zich wachten.

En de beperkingen om in de gevangenis te filmen zijn legio: de gedetineerden mogen niet herkenbaar in beeld komen omwille van privacyredenen, de bewakingsinfrastructuur mag niet gefilmd worden, je mag niet vrij rondlopen en als je een gevangene wilt interviewen in zijn cel moet zijn celgenoot ondertussen net gaan werken zijn. en last but not least : the big prison warden is watching you.

Na de montage krijgen je beelden al dan niet een fiat. De directie kan dus beelden censureren om privacy- of veiligheidsredenen, of er wordt achter de schermen aangeraden om gevoelige thema’s die aanleiding kunnen geven tot strengere gevangenisregels eruit te laten.

Jammer, er wordt aan de film geknabbeld. Het sociale gaat in conflict met het artistieke.